ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ, απόσπασμα
Πρόστυχο μακιγιάζ,
όμως δάκρυα κοριτσίστικα!
Κάποτε αδέσποτη
αλήτισσα.
Τώρα σκυφτή,
γυμνή,
δαρμένη,
μελανιασμένη,
η ατμόσφαιρα κλαίει.
Σαν μαλακιά στιγμή του χειμώνα
ξεχασμένη,
αφημένη να λιώνει
στα μικροκύματα της συνήθειας.
Σαν έμβρυο συντηρημένο
σε γκριζωπό και μπαγιάτικο χιόνι,
στην κρατική
που μεγαλώνει
κονσέρβα,
που ερωτεύεται,
που εκμεταλλεύεται,
που το εκμεταλλεύονται
σαν ατσαλάκωτη απάθεια γραφειοκράτη.
Εξαϋλωμένη,
στα τρίσβαθα κουρελιασμένη.
Σαν παιδάκι
η ατμόσφαιρα κλαίει.
Με το τρυφερό της δαχτυλάκι
μου δείχνει
τον αφηρημένο πίνακα
των πρωινών σύννεφων,
το πρώτο μετεωρολογικό αεροσκάφος
που του ξεφεύγει μια φάλτσα πινελιά.
"Ο Φιλιππίδης σε μια ηλικία σχεδόν απαγορευτική έφτασε εκεί που άλλοι πασχίζουν χρόνια να φτάσουν. Η ποίησή του- το αισθάνεσαι αμέσως αυτό- δεν είναι απλά ελκυστική, δεν είναι απλά σύγχρονη, η ποίησή του είναι επείγουσα. Γιατί ο Φιλιππίδης ενσαρκώνει την τεράστια υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, με μια γλώσσα πυρετική, ακροβατική", "χίλιες φορές πιο ακροβατική από το χαμόγελο του Da Vinci".
Γιάννης Στίγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου